המופע הבימתי של מקסים טורבו הוא אקט אקספרסיבי, גופני ורגשי שמבוצע על ידי האמן באמצעות מיקסר, פדלים, קולות וחצוצרה. הוא משלב קטעים מקוריים לצד קאברים של שירי פולקלור, מפגיש תכנים מקומיים ויהודיים עם איזוטריה גלובלית, ומושפע מהניגונים שבקעו מחלונות בתי הכנסת בשכונת נחלאות שבה גדל טורבו בתקופת הפיגועים של שנות ה־90. מחקרו פרפורמטיבי, מוזיקלי, ספונטני, שיטתי, ומתהווה מתוך תרגול מאולתר בזמן אמת ובנוכחות קהל.

הדמויות שיוצרת ליה אשל מצויות במאבק מתמיד. פעולות פשוטות ומורכבות נושאות עבורן את אותו המטען הרגשי, וגם כאשר הן מבצעות טקסט כתוב, הוא נשמע לעיתים כמלמול המתפזר בחלל. הכאוס והלקות בתקשורת מייצרים מחוות גופניות שהופכות לשפה בפני עצמה, וממקמות את העבודות של אשל באזור שבין תיאטרון למחול. במופע סקרימרז בוחנת אשל כוריאוגרפיות שונות של צעקות אילמות. הפרפורמרים פועלים בתורות, בוחנים את הדינמיקה הקולקטיבית ואת מקומם כיחידים בתוך הקבוצה. החזרתיות, בדומה לאמירת מילה שוב ושוב, מייצרת עיוות והפשטה, ומסמנת את הצעקה כמצב מתמשך של קיום.

אירוע זה הוא שיתוף פעולה נסיוני בין הכוריאוגרפית והבמאית ליה אשל והמוזיקאי מקסים טורבו. הוא כולל שני מופעים שמלווים בקטע משותף.

تعاون تجريبي بين المصممة الكوريغرافية والمخرجة ليا إيشل والموسيقي مكسيم توربو ضمن برنامج فعاليات المركز. يشمل الحدث عرضين يترافقان مع مقطع مشترك.

عرض مكسيم توربو على الخشبة هو فعل تعبيري، جسدي وعاطفي، يؤديه الفنان باستخدام ميكسر، بدالات، أصوات وبوق. يمزج بين مقطوعات أصلية وأغانٍ فولكلورية، جامعًا بين مضامين محلية ويهودية وبين أجواء عالمية. أداؤه أدائي–موسيقي، عفوي ومنهجي في آن واحد، يتشكل من ارتجال مباشر أمام الجمهور.

الشخصيات التي تبتكرها ليا إيشل تعيش صراعًا مستمرًا. الأفعال البسيطة والمعقدة تحمل نفس الشحنة العاطفية، وحتى عند قراءة نصًا مكتوبًا، قد يُسمع أحيانًا كهمهمة تتلاشى في الفضاء. الفوضى وصعوبة التواصل تولّدان ايماءة جسدية خاصة مما يحدث لغة جديدة، فتضع أعمالها ما بين المسرح والرقص. في عرض "سكريمرز" تستكشف إيشل حركات مختلفة للصراخ الصامت. المؤدون يتناوبون على الأداء، يفحصون الديناميكية الجماعية ودورهم كأفرادًا داخل المجموعة. التكرار، مثل ترديد كلمة عدة مرات، يخلق تشويهًا وتجريدًا ويحوّل الصرخة إلى حالة وجودية متواصلة.

"سكريمرز" هو عمل مبتكر لليا إيشل، وتشارك فيه كل من: مايا شيف، عمّيت زرتسكي، أبيغايل روز، هلل وينشتاين، وعدن شطونويس. العرض تطوير لعمل سابق، بدعم من مؤسسة رابينوفيتش.

Maxim Turbo is a sound artist and performer. Using a mixer, his voice, pedals, and a trumpet, he creates performances that are both physically expressive and emotionally charged. His stage work blends original compositions with covers of folk songs, merging local and Jewish traditions with global esoterica. The music is deeply inspired by the melodies of the synagogues of Jerusalem’s Nahlaot neighborhood, where Turbo grew up during the first intifada in the 1990s. Turbo’s research is both performative and musical, spontaneous yet systematic, shaping itself through live improvisation.

Lia Eshel creates various characters that exist within constant individual struggles. In her work, simple and complex actions carry the same emotional weight. Even when performers receive a written script, the words often dissolve into murmurs, leaving expressive and exaggerated gestures as their main form of communication. These gestures gradually evolve into full-bodied movements, positioning her practice in the space between theater and dance.

In Screamers, Eshel explores choreographies of silent screams of fear, anger, and freezes. The performers take turns screaming into a microphone while navigating themselves amongst group dynamics. Through repetition, like a word uttered again and again until emptied of meaning, their expressions become distorted, abstracted, and transformed into an ongoing state of existence.

This event is an experimental collaboration between choreographer and director Lia Eshel and musician Maxim Turbo. It presents two separate performances alongside a shared segment.